نوع المستند : علمی ـ پژوهشی
المؤلفون
1 استاذ المساعد في قسم اللّغة العربيّة وآدابها بجامعة الشّهيد بهشتي
2 طالبة اللّغة العربيّة وآدابها في مرحلة الدکتوراه بجامعة الشّهيد بهشتي
المستخلص
الكلمات الرئيسية
عنوان المقالة [English]
المؤلفون [English]
The manuscripts are among the most important of what is left for us from a legacy that should be revived for its intellectual, litetary and lingual richness. This motivation has prompt us to stand on a number of messages attributed to Ibn Al-Ameed, being a writer of the Fourth Century of the Islamic Calendar, whose name reverberated in the fields of politics and literature, and who left writings and letters that astonish minds and souls. He used assonance, and methods of description and rhetoric, which became a trajectory for the following generations. As for the written manuscripts, on which the two researchers stood, contain structures and sentences similar to the letters of Ibn Al-Ameed, and others dissimilar to them historically and stylistically, which led them to look through historical resources to assertain the names and places mentioned in the literary letters attributed to him. As a result, they concluded that the letters attributed to Ibn Al-Ameed in the manuscript are not his, but of Persian writers who belong to an era not far from ours. However, the two researchers, after going further in the literary and historical resources, could not get the name(s) of the manuscript's writer(s). It would seem that the reason of association was including their own opinions within that of Ibn Al-Ameed to defame his reputation and status.
الكلمات الرئيسية [English]
بررسی تاریخی و نقدی صحّت انتساب نسخه‌ی خطّی رسائل الأدب
به أبو الفضل بن العمید
عبد العلی فیض الله زادة[1]
سمیراء جوکار[2]
چکیده
نسخه‌های خطی یکی از مهمترین میراث تاریخی است که به دلیل داشتن غنای فکری، ادبی و زبانی، احیای آن از ضروریات است. این امر مهم، نویسندگان را به سمت رسائل منسوب به إبن العمید از کاتبان قرن چهارم هجری سوق داد، کاتبی که در عالم سیاست و ادب شهره است و نوشته‌ها و رسائلی از خود به جای گذاشته که عقل و اندیشه را متحیر می‌سازد؛ به طوری که نویسندگان بعد او سبکهای بیانی و بدیعی او را سرلوحه‌ی کار خویش قرار دادند. با این وجود نسخه‌های خطی که نویسندگان این مقاله به آن دست یافته‌اند، حاوی مطالبی است که شباهتی به رسائل إبن عمید نداشته وحتی بعضی از این رسائل از نظر تاریخی واسلوبی با رسائل او تفاوت دارد. این امر نویسندگان را بر آن داشت که با بحث و بررسی کتابهای مرجع و تاریخی مهم، از صحت اسم اشخاص و مکان‌هایی که در رسائل الأدب منسوب به او وارد شده، اطمینان حاصل کنند. نتایج این تحقیق نشان میدهد که نسخه‌ی خطی رسائل منسوب به إبن عمید از آن او نیست؛ بلکه متعلق به نویسندگان غیر عرب است، که از نظر زمانی نیز معاصر با قرن حاضر محسوب می‌شوند. همچنین نویسندگان علیرغم تفحص فراوان در کتب تاریخی و ادبی، موفق به دستیابی به اسم نویسنده‌ی این رسائل نشده و دلیل انتساب آن به عمید الکتابة را نیز وارد کردن آراء شخصی در آراء إبن العمید و خدشه‌دار کردن جایگاه و مقام ایشان دانسته‌اند.
)