نوع المستند : علمی ـ پژوهشی
المؤلف
أستاذ مساعد في اللغة العربية وآدابها بجامعة إيلام.
المستخلص
الكلمات الرئيسية
عنوان المقالة [English]
المؤلف [English]
Abstract
Nahj al-Balaghah Amir al-Mu'minin, in addition to the educational aspects and moral principles and political strategies used in its text, has a targeted linguistic and expressive approach that helps a lot to explain the meaning properly. The morphological, lexical, rhetorical, and phonetic implications used in it make the meanings manifest in their best form. Researchers in the literary aspects of Nahj al-Balaghah know that Imam Ali's use of linguistic tools is purposeful, and when meaning requires a mere instrument, it is grasped by mere implications, where the expression of meaning requires the use of tools. It has rhetoric, rhetorical connotations are used, and where meaning illustration requires the use of the rhetorical aspects of speech, these musical instruments are well used to show meaning. This research is based on a descriptive-analytical method on the aesthetics of the principles of expression used in the fourth sermon of Nahj al-Balaghah and the results show that the sermon in question because the audience is infidel and deceived and denies and Imam Ali does not want to Expressing the obvious form of their name side by side with the sermon, all the metaphors used in the sermon are clear and definite metaphors so that the emphasis is on the similarity and the ugly face of the dumb audience disappears from the Imam's eyes. In the end, Imam Ali seems to have paid special attention to phonetic and metaphorical axes in this sermon, and has presented a major part of the effective meanings of the sermon to the audience through these two stylistically oriented axes. So that if they did not use these tools and expressed their meanings based on ordinary word combinations, it would never have had the current effect on the audience.
الكلمات الرئيسية [English]
زيباييشناسي تصاوير معنيساز در نهج البلاغه
پژوهشي سبکشناسانه در خطبه ي چهارم
مالک عبدي*
چکيده
نهج البلاغه علاوه بر ارزشهاي تربيتي وراهبردهاي سياسي که در بطن خود دارد، مشتمل بر اصول زباني وبياني هدفمندي است که براي بيان بهتر معني، وجلوهگر نمودن لايههاي پنهان آن در رختي زيباتر به کار رفته است. دلالتهاي صرفي، نحوي، واژگاني، بلاغي وموسيقايي که در اين کتاب است آن را به مثابه گنجينهاي استوار در حوزهي مفهومسازي ورسانايي معنايي قرار داده است. امام در اين کتاب عموما وبه ويژه در خطبهي چهارم آن به گونهاي هدفمند از ابزارهاي زباني بهره جسته تا آنچه را که از معاني در نظر داشته به نحوي شايسته پويانمائي کند. آنجا که اقتضاي کلام استفاده از ابزار صرفي است از اين ابزار سود ميجويد وآنجا که بافت کلام مستلزم استفاده از خصوصيتهاي آوايي زبان است اينگونه عمل ميکند، ودر جايي که القاي معني، تصويرسازي واژگاني يا بلاغي را ميطلبد امام به درستي به آن مبادرت ميورزد تا چرخه رساناييِ معنايي به درستي ميان فرستنده پيام وگيرنده ايجاد شود. پژوهش پيش رو بر اساس روش توصيفي_ تحليلي انجام پذيرفته ونتايج حاکي از آن است که در اين خطبه کوتاه قسمت عمدهاي از معاني جز به مدد استفاده از اين ابزارهاي زباني قابليت ظهور وبروز تامّ را نداشته واز آنجا که مخاطبان امام در اين خطبه جماعت دينگريز وغفلتزدهاي هستند، چرخهي استعاري به کار گرفتهشده در آن صرفا تصريحي است، واين بدان سبب است که امام با صراحتي بيشتر ورويّهاي گوياتر تصوير مغشوش ومعاند مخاطبانش را براي خواننده به تصوير بکشد. در نهايت نيز اينگونه به نظر ميرسد که امام در اين خطبه براي پردازش بهتر مفاهيم خويش اهتمام ويژهتري به سطوح آوايي وبلاغي (استعاري) کلام داشته، ومهمترين آموزههاي خود را در اين زمينه به واسطهي دلالتهاي صوتي وبلاغي به سمع ونظر مخاطبان رسانده است.
کليدواژهها: نهج البلاغه، خطبه ي چهارم، سبکشناسي، تصاوير معنايي.
)