Document Type : Research Paper
Authors
1 Associate Professor, Department of Arabic Language and Literature, College of Literature and Foreign Languages, Kashan, Isfahan, Iran
2 PhD student in the Department of Arabic Language and Literature, College of Literature and Foreign Languages, Kashan, Isfahan, Iran
Abstract
Keywords
بررسی راهبردهای هنریِ خودمعرفی در نهج البلاغه
علی نجفی ایوکی[1]
مرضیه کدخدایی[2]
چکیده
حقیقت آن است که امام علی (ع) به همان اندازه که به چگونگی نقل مفاهیم مورد نظر حساسیت نشان داده، در فرایند انتقال به سبک بیانی خود نیز توجه ویژه ورزیده است؛ او دارای ظرافت بیانی است که مفاهیم مورد نظر خویش را با پیشاندیشی و ژرفنگری بالا در سبکی کاملاً مستحکم به مخاطب القا میکند. بررسی القاگر این است که حضرت با ابزارها و استراتژیهای مختلف هنری از جمله تشبیه، استعاره، کنایه و کُنیه، از زبان خود، خویشتن را به دیگران معرفی میکند و از رهگذر همان استراتژیها، بُعد القایی به متن خود میبخشد و آن را به صورت شاخص و متمیز فرادید مخاطب قرار میدهد. در پرتو جایگاه گونههای خودمعرفی در نهج البلاغه، و از آن روی که این موضوع در فهم متن بسیار مهم و کارساز است، پژوهش پیش روی بر آن است تا با روش توصیفی- تحلیلی، استراتژیهای خودمعرفی در نهج البلاغه را شناسایی، دستهبندی و تحلیل نماید و از آن منظر به تحلیل متنهایی بپردازد که آن استراتژی در آنها به کار بسته شده است. چنین استنباط میشود که حضرت در فرایند خودمعرفی، بیان غیر مستقیم را بر بیان مستقيم ترجیح داده است. دیگر اینکه با پیشاندیشی بالا میدانسته کدام استراتژی را در کدام سیاق دخالت دهد. بر این اساس میتوان گفت که سیاق، نقشی کلیدی در گزینش نوع استراتژی داشته است.
کلیدواژهها: امام علی (ع)، نهج البلاغه، خودمعرفی، انتزاع، تشبیه، استعاره، عینیتگرایی.
[1] - دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی، دانشکده ادبیات و زبان های خارجی، دانشگاه کاشان، اصفهان، ایران (نویسنده مسئول)
[2] - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی، دانشکده ادبیات و زبان های خارجی، دانشگاه کاشان، اصفهان، ایران
marziehkadkhodaie@yahoo.com